Ova skraćenica se često sreće u stručnoj i popularnoj literaturi i vezuje se za bilo koju tehniku koja omogućava trodimenzionalni prikaz. To se odnosi kako na tehnike sa stvarnom trodimenzionalnošću, tako i na pseudo-trodimenzionalnost.

                Pod stvarnim 3D efektima podrazumevamo one gde se slika može posmatrati pod različitim uglovima uz očuvanje bar horizontalne paralakse. Tu se pre svega misli na holografiju, ali i na tehnike trodimenzionalnog skaniranja. Neke metode, kao holografska stereografija ili rainbow holografija ostavljaju očuvanu samo horizontalnu paralaksu dok vertikalne nema. Ipak, s obzirom da su naše oči postavljene u horizontalnom pravcu, utisak treće dimenzije je zaista veoma dobar. To znači da možemo glavu pomerati levo desno i sagledavati predmet sa različitih strana. Ako pomeramo glavu gore-dole, objekat izgleda uvek isto.

              Pseudo trodimenzionalnost koristi binokularnost čoveka, ali i psihofizičke sposobnosti da se treća dimenzija percipira na osnovu relativne dimenzije objekta u odnosu na okruženje, njegovog kretanja, osenčenosti... Tu posebno istaknuto mesto imaju stereografske tehnike, koje svakom oku prezentuju slike istog predmeta snimljene pod dva medjusobno bliska ugla. Postoji mnoštvo načina kako se ovo realizuje. Primenom jednostavnih binokularnih optičkih sistema, polarizacionim razdvajanjem slika, korišćenjem bojenih filtera (anaglifi), lentikularnih ekrana, vremenskim razdvajanjem (kompjuterske LCD naočare). Zanimljive je autostereografija, gde ne postoje posebne pomoćne naprave, već se posmatrač uvežba da sliku posmatra na specifičan način.

             Danas se intenzivno radi i na metodama dinamičkog trodimenzionalnog prikaza, kao i na prenosu 3D informacija (trodimenzionalna televizija).