Konoskopska holografija je jedan od retkih metoda gde u holografiji nije neophodno koristiti veoma koherentno zračenje. Zasniva se na dvojnom prelamanju unutar uniaksijalnog (jednoosnog) dvojnoprelamajućeg kristala. Naime, svetlost koja izlazi iz tačkastog svetlosnog izvora, cepa se na dvojnoprelamajućem kristalu na dva snopa (zraka) - redovni i neredovni. Redovni zrak se prostire na uobičajeni način - zadat Snelijusovim zakonom prelamanja. Za njega je indeks prelamanja materijala u svim pravcima isti. Za neredovni zrak indeks prelamanja zavisi od pravca prostiranja.

        Na izlasku iz kristala oba zraka su pomešana i imaju medjusobno ortogonalne ravni polarizacije. Postavljanjem polarizatora, moguće je dovesti stanja polarizacije oba zraka u istu ravan. Tada, medjutim, dolaze do izražaja različiti indeksi prelamanja, koje su redovni i neredovni zrak "videli". Ta razlika uzrokuje fazni pomeraj redovnog i neredovnog snopa, koji interferiraju, medjusobno se pojačavajući ili slabeći (zavisno od putne, odnosno fazne, razlike). Kao rezultat, na izlasku iz sistema kristal-polarizator uočava se sistem svetlih i tamnih prstenova (karakteristična Frenelova fazna ploča, koja se u ovom kontekstu zove konoskopska slika). Kakva će biti pozicija ovih prstenova i njihov medjusobni razmak, suštinski zavisi od pozicije svetlosnog izvora u odnosu na kristal (konoskopski sistem). To daje mogućnost da se, mereći konoskopsku sliku, jednoznačno odredjuje rastojanje svetlosnog izvora od konoskopskog mernog uredjaja.

         Istraživači sa Univerzitata u Rimu objavili su rad u kome su pokazali da je princip konoskopske holografije moguće koristiti u forenzičkoj analizi rukopisa (G.S.Spagnolo, C.Simonetti, L.Cozzella, Superposed stroke analysis by conoscopic holography as an aid for handwriting expert, J Opt A: Pure Appl Opt, 6, (2004), p.869-874 ). Naime, konoskop je korišćen da bi se merila dubina otiska, koji olovka ostavlja na papiru prilikom pisanja. Na taj način je moguće odrediti pritisak koji je vršen tokom pisanja, što je veoma teško izvesti drugim, tradicionalnijim, tehnikama. Konstatovano je da je pritisak ruke tokom pisanja veoma individualan, te da se njegova veličina i raspodela može koristiti za razlikovanje originala od falsifikata.